Gëschter Moie sinn ech der hannendru gaangen. Wéi een dat nach heiansdo an ale Filmer gesäit. Méi séier, wéi ech kucke konnt, hat ech dech aus den Ae verluer, waars de an engem Lift verschwonnen. Ech hunn nach ëmmer keng Anung, wou genee s de schaffs, am Belval Plaza Shopping Center. Ech wäert dech och net dono froen. Wann s du mech net frees, wat ech wierklech all Dag um Belval op der Gare maachen. Net an d’Coursë goen. Nee, mech an d’Coursë schleefen a versichen, net ënnerzegoen. Net un d’Bourse ze denken.

Wat ech mat Sécherheet weess, ass, datt se bei dir op der Schaff all Dag e Spill spillen, bei deem s de schonn als Kand ni matmaache wollts. Si ruffen: Eent, zwee, dräi – ech kommen! An da kommen se. An du méchs dech kleng. Spiers, datt se ëmmer méi no réckelen. An hoffs, datt se däin Häerzklappen net héieren. Dat has de mer verroden. Viru Wochen, wéi mer eis duerch Zoufall kenne geléiert hunn. Säitdeem lueden ech dech moies heiansdo op e Kaffi an. Ech mengen net, datt s de dech un eist Gespréich deemools erënners, oder erënnere wëlls. Du sos: Réischt, wann s de no Feierowend d’Kummerdier hannert der zouméchs, fills de dech nees sécher. Du kanns der kee Studio leeschten, nach net. Säit s de mat uechtzéng vun doheem fort bass, wunns de an enger WG. Mat e puer Leit, deenen et grad sou geet wéi dir.

A wéi se sech fréier futti geschafft hunn, op der Schmelz. Wéi se ouni Tuten a Blosen heihinner koumen. Deng Urgrousselteren. Immigranten. Wéi se déi nei Welt tonneschwéier op hirem Bockel gedroen hunn, dëst Land räich gemaach hunn. Ouni hir Sacrificen. Ouni hir hoart Oarbecht. Schweess a Blutt. An deng Elteren: Wéi se vu fréier schwätzen, wéi si nach Kanner waren, d’Héichiewen hannert dem Haus. Wéi d’Männer an hirer Famill dringend gebraucht goufen. Bis se op eemol iwwerhaapt net méi gebraucht goufen. Bis alles ofgegraast, bis se all krank waren. D’Männer.

Hautdesdaags um Belval: Avenue du Rock ’n’ Roll. Saturn, Hotel Ibis, Esprit. Caféen a Restauranten am industrial design. An eng High-class-Universitéit. Hannendrun déi stëllgeluechten Héichiewen, eise schéin ausgeliichte Patrimoine. „Eis Famillje kruten näischt geschenkt. Mäi Grousspapp war deemools op der Schmelz. Mir hunn eis eropgeschafft”, soen se houfreg. Déi, déi et gepackt hunn. Dat ass besonnesch an engem räiche Land ewéi Lëtzebuerg wichteg ze betounen.

An du?

Bass vun engem Papp erzu ginn, deen nach déi al Stëbslong am Kapp huet, den Eisenäerz am Blutt. Hie seet: Deng Urgrousselteren hunn deemools … fir datt mir et enges Daags besser … Du kanns et net méi héieren. A senger Virstellung huet een et gepackt, wann ee säin Haus ofbezuelt kritt. Hie versteet d’Welt net méi. E puer Generatiounen drop soll den Dram schonn eriwwer sinn? Du an deng Geschwëster wäerte mat Sécherheet ni e Prêt kréien, fir en Haus ze kafen. Bei anere Familljen ass dat dach gaangen. Dir hätt iech net genuch dru ginn, iech ze vill op der Strooss erëmgedriwwen. Mir waren all op de Stroossen, Papp, mir hunn do mam Ball gespillt. Méi war et net. Dat wëlls du him gäre soen. A villes méi. Du häls de Mond. Du weess ni, ob en net awer Recht huet. Ech kennen déi Geschicht. Waart nach e puer Joer. Et gëtt besser. Op d’mannst wéilt ech der dat gär versprieche kënnen.

Souwisou wéilts du néirens anescht wunnen. Du bass frou mam Minett. Frou, ee vun hiren Däpp ze sinn. Net wéinst deem ganze Working-class-hero-Bullshit. Einfach sou. Well s de hei grouss gi bass. Well s de dech hei doheem fills, trotz allem. Well et schéin hei ass.

Ech weess.